Wat een week ... CD

Oceansize - Frames (2007)

Er is sprake van een generatiekloof ...

... als gitarist Steve Durose van Oceansize in de laatste iO Pages (nr 76) stelt dat je bij prog al gauw moet denken aan "de jaren zeventig, met dwergen, tovenaars, eindeloze keyboardsolo's en dat soort nonsens". En daar voelt hij zich niet verwant aan. Ach jongen, het verstand komt met de jaren. Durose schetst met die kortzichtige uitspraak niet alleen een eenzijdig beeld van die periode maar vergeet bovendien dat een uitstekend album als 'Frames' nooit had kunnen worden gemaakt zonder die 'nonsens' uit de jaren zeventig. Ik zou het hem kwalijk moeten nemen maar ach, hij weet niet beter.
Desondanks weet Oceansize hier zeer te overtuigen met wat lichte invloeden van King Crimson (toegegeven: de jaren 80 bezetting), Gentle Giant en Faith No More maar zeker met een eigen, stevig geluid waarin de rustiger stukken veel indrukken achterlaten van klassieke muziek. Hoewel ik de eerste drie tracks nog wat aan de rommelige kant vind - misschien wat beter laten landen door meer luisterbeurten - is het vanaf 'Savant', met 'Old Twin' en vooral met de tien minuten van 'An Old Friend of the Christies' en de even zo lange afsluiter 'The Frame' absoluut briljant te noemen. Oceansize: liever niet meer van die domme, eenzijdige uitspra- ken maar de focus richten op het maken van muziek. Dat gaat jullie name- lijk perfect af. JoJo (wat een week 44)