Oblivion Sun - Oblivion Sun (2007)

Label: Prophase Music
Bandsite: http://www.oblivionsun.homestead.com/
Duur:
45:01

Reviewer: JoJo
Waardering: (uit max. 5 JoJo's)

De legendarische band Happy the Man (HtM) bestaat naar mijn weten nog steeds, al is dat in de loop der decennia halen en brengen geweest, dus ik ga ervan uit dat Oblivion Sun een gelegenheidsproject betreft van Happy the Man's Stan Whitaker en Frank Wyatt. Het bleek de heren steeds moeilijker te vallen om na de release van 'The Muse Awakens' (2004) de agenda's met de overige leden van HtM af te stemmen rond opnamesessies en optredens. Vandaar dat dit duo al een uitstapje maakte met 'Pedal Giant Animals' (2006) op welk album tracks die in de loop der jaren waren blijven liggen een plek kregen. Op die fundamenten werd vervolgens Oblivion Sun gesticht. Bent u er nog? Ik voorspel u, mocht u de diverse internetsites bezoeken van deze bands, projecten en artiesten - met irritante koppelingen naar Amazon en MySpace - dan begrijpt u er helemaal geen snars meer van.
Oblivion Sun maakt progressieve muziek die natuurlijk en onvermijdelijk de sfeer en de manier van componeren volgt van HtM maar daar toch wat meer (funky) rockritmes aan toevoegt. De tracks met een goed doordachte kop, eminente romp en staart worden bovendien nog overdadiger dan bij HtM aangekleed met de toetsen van Plummer en vooral Wyatt. Beiden prima maar vooral laatstgenoemde kan er wat van. Prachtige, warme en melodieuze akkoorden worden afgewisseld met virtuoze solo's op synths en piano. Werd vroeger denkend aan HtM overvloedig gerefereerd aan voormalig lid en keyboardspeler Kit Watkins, Wyatt klinkt veel volwassener en voller dan het in mijn oren nogal lullig en naïef klinkende spel van Watkins. Maar goed daar zit ook een paar jaartjes tussen ....
Het titelloze album opent met 'Fanfare' dat met een heerlijke, subtiele melodie is getooid, op de laatsteling van HtM niet zou hebben misstaan en tegen het einde wervelende synthsolo's van Wyatt en Plummer bevat. Daarna volgt 'The Ride', een track die wat draaibeurten vereiste, met name door de zang van Whitaker die enigszins a-tonisch zingt zoals Jeff Berlin dat ooit deed op Bruford's 'Gradually Going Tornado'. Maar hoe vaker gedraaid, hoe beter dit vrij stevige nummer werd, al zorgt de rockinslag ervoor dat deze track tezamen met het ook al stevige 'No Surprises' wat vreemde eenden in de bijt zijn op dit album.
Een opvallende track is voorts 'Catwalk' dat vernuftig is opgebouwd, goed gezongen wordt door Whitaker - lijkt hij hier op Phil Collins? - en zich knap ontwikkelt van rustige jazzrock op een heerlijke bedje van synths naar een wat voortvarender tempo met veel dynamiek. En ook hier weer de machtige solo's op keyboards. Feitelijk staat de opbouw van deze track model voor het overige gebodene. Het door Plummer gecomponeerde 'Tales of Young Whales' is op gelijke wijze briljant en afsluiter 'Golden Feast' maakt het bruggetje weer naar wat we van HtM zijn gewend en vormt wellicht de voorbode van een volgend album van HtM.
Hoewel de hoes bij eerste oogopslag aardig oogt maakt nadere bestu- dering duidelijk dat het boekje qua informatie en body wel erg basaal is en met name gedomineerd wordt door 'thank you's'. Los daarvan hebben de leden van Oblivion Sun een patent album afgeleverd met kwalitatief zeer hoogwaardige progressieve muziek, gegoten in een heldere en toch warme en volle produktie. Een lust voor het oor. JoJo (12-2007)

Bezetting:
Stan Whitaker - guitar, vocals
Frank Wyatt - keyboards, sax
Chris Mack - drums
Dave DeMarco - bass
Bill Plummer - moog, keyboards

Discografie:
Oblivion Sun (2007)