Wat een week ... CD

FRANK ZAPPA - Burnt Weeny Sandwich (1970)

Zelfs voor een Zappafanaat ...

... is het welhaast onmogelijk de catalogus van deze briljante componist, hier samen met The Mothers of Invention, volledig te hebben. Zo sloeg ik recent mijn hand op een lege plek toen ik naar 'The Grand Wazoo' (1972) wilde luisteren. Die bleek ik 'slechts' op LP te hebben. Hetzelfde gold voor 'Burnt Weeny Sandwich' die dan ook meteen op disc werd aange- schaft.
De hoes van dit album is inmiddels een ikoon maar dat was Zappa ten tijde van 'Burnt Weeny Sandwich' nog niet. Al had hij met o.a. 'Freak Out' (1966), 'Uncle Meat' (1969) en 'Hot Rats' (1969) zijn naam al gevestigd, zijn uiteindelijke faam kreeg toch vooral in de loop van de jaren zeventig ge- stalte via de produktie van een groot aantal (dubbel)albums, soms wel een aantal per jaar.
Op het voorliggende album zijn vroege tekenen zichtbaar van Zappa's briljante compositorische vermogen tot het schrijven van stukken met een aan de klassieke muziek refererende opbouw. Het bijna twintig minuten durende, enerverende 'The Little House I Used to Live In', is daarvan een voorbeeld. Door Igor Stravinsky en Edgar Varèse geïnspireerde contrapun- ten, a-tonale klanken en afwisseling van diverse compositorische lijnen, maken dit stuk tot een achtbaan waarbij zich na iedere meter een nieuwe belevenis voordoet. De geniale, lange en vurige vioolsolo van Don 'Sugar Cane' Harris kan niet lang genoeg duren en swingt als een gek. Een solo die overigens voortkomt uit de 'Hot Rats'-sessies.
'Burnt Weeny Sandwich' gaf wederom een doorkijkje, een voorspelling van wat er allemaal nog ging komen. En dat was niet alleen veel, maar dat was vooral tomeloze hoge kwaliteit van een componist die inmiddels aller- wegen wordt erkend en het segment van de progressieve muziek al enige tijd ruimschoots is ontstegen. Terecht! Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 14)