Gingerpig - The Ways of the Gingerpig (2011)

Label: Suburban Records
Bandsite: http://www.gingerpigrock.com/
Running Time: 44:36
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score: (out of 5 JoJo's)

Bouwen wij op ProgLog AFTERglow doorgaans de review mooi op, in dit geval val ik maar direct met de deur in huis: zeer sterk album van de Nederlandse band Gingerpig. 'The Ways of the Gingerpig' teistert in positieve zin al een week of wat de oren, gaat geen moment vervelen en groeit alleen maar.
Volgens frontman Boudewijn Bonebakker (bekend van Gorefest) begon het allemaal met de aanschaf van een Hammond Organ uit 1967. Maar een Hammond zonder band komt al snel in de buurt, voor de oudjes onder ons, van Cor Steijn en Stef Meeder. Dus er moest een band worden geformeerd. En dat viertal is er nu, is geweldig op elkaar ingespeeld en kan ook nog eens krachtige composities maken met een kop, een romp en een staart en 'last but not least' een pakkende melodielijn.
Waar hebben we mee te maken bij Gingerpig? Met stevige fusionrock waarin 'seventies' rock á la Deep Purple en Uriah Heep zijn synergie vindt met invloeden van The Allman Brothers Band, waarin de Hammond in deze setting voor mij onvermijdelijk refereert aan Atomic Rooster, er af en toe wat jazz-akoorden voorbijkomen en ik, in de funky passages en bijvoorbeeld in 'Pipedream', wat invloed hoor van Alquin ten tijde van 'Best Kept Secret' en 'Nobody Can Wait Forever'. Gingerpig heeft dus geen eigen gezicht? Jawel, het eigen gezicht ontstaat in de fusie en dat gezicht is aantrekkelijk.
'The Ways of the Gingerpig' opent overtuigend met 'Indefinite Muddle of Conspiracies' waarin direct duidelijk wordt dat Bonebakker, Van Es, Roelevink en Poirters - met die namen lijkt het wel een advocatencollectief - hun mannetje meer dan staan op hun instrumenten. De virtuositeit, de techniek en het spelplezier druipen er vanaf, de muziek is zeer energiek en kent een sterke drive, zoals The Who op bijvoorbeeld 'Live at Leeds'. Waar- mee ik het gehele album direct heb gekarakteriseerd. Want zo gaat het in de overige zeven tracks maar door. Waarbij de band lange tracks niet schuwt. Zo klokt het zware 'Dimlighted Heart' ruim negen minuten maar men kan ook goed uit de voeten met puntiger composities zoals 'March of the Gingerpig' en 'Undefined Call'. Het album heeft de lengte van een ouderwetse LP en dat is ook een verademing.
Gingerpig heeft een prachtig en krachtig debuutalbum gemaakt dat adoratie voor de jaren zeventig (hard)rock toont en tegelijkertijd een vertaling maakt naar deze tijd en naar een eigen geluid. Ik denk dat Gingerpig op het toneel een sensatie is, dat kan bijna niet anders met muziek die vraagt om een live-uitvoering en in de studio al 'live' klinkt. Ik ga snel de concertagenda bekijken ... Harry 'JoJo' de Vries (11-2011)


Personnel:
Sytse Roelevink - bass
Jarno van Es - Fender Rhodes, Hammond Organ, Moog
Maarten Poirters - drums
Boudewijn Bonebakker - guitars, vocals

Discography:
The Ways of the Gingerpig (2011)