ITALIAN SPECIAL




Delirium - L'era Della Menzogna (2015) 
Label: Black Widow Records
Score: 
(out of 5 JoJo's)


Deze oudgedienden
van de Italiaanse prog - de band uit Genua bestaat al sinds eind jaren '60 - maken inmiddels melodische rock met progaccenten. Is dat erg? Nee want stilstand is achteruitgang en bovendien is de muziek hoogstaand: zowel compositorisch, speltechnisch en ook qua produktie: vol en helder waarbij vooral de ritmesectie in de kamer lijkt te staan.
In opener 'LÍnganno del potere' toont Delirium direct de volledige staalkaart en dat gaat negen tracks door, culminerend in de 11 minuten durende afsluiter 'Il Castello del Mago Merlino' waarin de progachtergrond het meest prominent aanwezig is. Vooral de keyboards van oprichter Ettore Vigo en de woodwinds van Martin Grise stelen de show. En de zang - alles in het Italiaans, dat dan weer wel - van Alessandro Carvaglia is prima.
Knap als je na zoveel dienstjaren nog zo'n goed album waar het spelplezier vanaf spat weet uit te brengen.Complimenten! Jammer van de spuuglelijke hoes. 


Merry Go Round - Merry Go Round (2015) 
Label: Black Widow Records 
Score:
(out of 5 JoJo's)


Een ander verhaal vertelt het debuut van Merry Go Round uit Pisa. Heeft Delirium een stap 'vooruit' gezet en hun prog een toegankelijker karakter gegeven, deze band valt juist terug in het verleden. Het door de toetsen, en dan vooral het heerlijke Hammond Organ, gedomineerde geluid staat in de jaren '70 traditie van Deep Purple en Uriah Heep. Overgoten met een psychedelisch sausje. En dat bevalt mij wel.
Zangeres Martina Vivaldi is prominent aanwezig en staat goed in het geluidsspectrum. Vaak wat schreeuwerig maar ook de ingetogen stukken, zoals 'Autumn Days', gaan haar goed af. Gaandeweg draagt zij wel bij aan de vermoeidheidsfactor maar resumerend heeft Merry Go Round een lekker retrospectief album afgeleverd. Voor de toekomst adviseer ik wel wat meer eigenheid te ontwikkelen.


Spettri - 2973 La Nemica Dei Ricordi (2015)
 

Label: Black Widow Records 
Score:
(out of 5 JoJo's)

Het promovel
vermeldt dat Spettri uit Florence reeds in 1972 hun debuut afleverde. Ik moet toegeven dat dat mij ontgaan is. Waarschijnlijk zijn zij verloren gegaan in het geweld, ook in de publiciteit, van een band als PFM. En er zijn vele personele wisselingen geweest wat doorgaans ook niet bijdraagt aan het innemen van een prominente plaats in de muziekhistorie.
Dit nieuwe album schijnt opgenomen te zijn met de originele, oude instrumenten (Mellotron, Hammond enz.) en met analoge 'tape recorders' (de naam is ook al een anachronisme). En dat is te horen maar dat is juist een voordeel. Het geeft het geluid meer dynamiek. Wat opvalt is de sterke, strakke ritmesectie die goed past bij de stevige rock van Spettri die nog het meest doet denken aan Black Sabbath en, alweer, Deep Purple. Toch ben ik bang dat ook deze release, gelijk het debuut, niet boven het maaiveld gaat uitsteken en snel in de vergetelheid zal verdwijnen. De bandleden hebben nu in ieder geval de cirkel rond gemaakt. Harry de Vries (09-2015)